Edith Eger werkt als psychotherapeute in de V.S. In 2017 debuteerde ze met dit boek op 91-jarige leeftijd. Ze heeft in dit boek haar levensgeschiedenis vervlochten met haar inzichten op psychotherapeutisch gebied.
Een bepalend element uit haar levensloop zijn haar ervaringen met de Nazi’s geweest, waaronder haar verblijf in het concentratiekamp Auschwitz. Hoe onvoorstelbaar het ook is wat er indertijd zich heeft afgespeeld, haar ervaringen uit die tijd komen in haar boek helemaal tot leven.
De psychotherapeutische inzichten die ze verwoordt zijn volkomen state of art. Uit haar boek blijkt bovendien dat zij niet zozeer een goede, maar eerder een meesterlijke psychotherapeut moet zijn. De waaier aan interventies die zij beschrijft tarten elke standaardbenadering, elke vorm van burgerlijke bekrompenheid. Alhoewel…
Juist bij iemand als Edith Eger die ertoe in staat is zichzelf vrijwel volkomen onder ogen te komen en te overstijgen, wordt zichtbaar hoezeer psychotherapie ook altijd nog door een andere factor wordt bepaald: De meningen van de psychotherapeut. Hoezeer ook in psychotherapie de nadruk ligt op het proces en niet op de inhoud, de invloed van de ideeën van de therapeut over dingen kan niet worden uitgevlakt. Ook een therapeut van het hoogste niveau, zoals Eger ongetwijfeld is, heeft visies die haar sturen in haar optreden. Uit haar boek blijkt dat Eger’s denken toch ook tamelijk conventioneel en politiek correct kan worden genoemd. Haar psychotherapeutische interpretaties en interventies worden hierdoor onmiskenbaar beïnvloed. Hier wordt echter niet bij stilgestaan.